Fillimi ne fund

Fundi i historise  zgjon fillimin e saj e beson...
Ne fund te historise tone krejt papritur fillova te mendoj per fillimin tone. Mjafton te mbyll syte e me shfaqet historia jone me nuancat e te tashmes.
Ne u nisem te dy te sigurt drej kesaj histori per te qene gjithmone bashke. Mendonim se ishim vetem ne e cdo gje do behej sic ne e donim te dy bashke. Na dukej cdo rruge e hapur mjafton te kishim deshire per te ecur mbi te. Qeshnim te dy pa pishmane e shikoheshim ne sy duke ndjere siqeritet sa bukur ishte kur cdo lajm i vogel na bente te perqafoheshim e na sillte harmoni mes nesh. Te dy kishim dashur kohe me perpara per te qene bash e ti shtrengonim duart bashke e kurrr mos i leshonim. Nuk patem mbeshtetje nga askush por ne kishim njeri- tjetrin e kjo na bente te qendronim me afer e pa u trembur nga te tretet.
                                               

   
Cdo histori ka stuhit e veta shkaterruese por tek ne keto stuhi po shtoheshin po beheshin teper problem se nuk mishim mundesi te ndertonim e te largonim shkaterrimin. Cdo ngjyre brenda nesh po zbehej nga fjalet e ashpera qe po perdoreshin. Kur largoheshim nga njeri -tjetri kuptonim se ne ishim te destinuar per te qene bashke e se zemrat tona sdo benin dot pa ne. Kjo gje na sillte prane e me mall shume. Ditet e para ishin si nje vallzim qe te buron nga shpirti e te pushton gjithe trupin. Me pas i afroheshim heshtjes duke e perforcuar merzitjen dhe cdo gje behej e zymte mes nesh. Se kuptova kurr arsyen armike per ne te dy. Por kuptova se asgje sdo na bej te ndjejm kaq shume askush sdo mund te na i bej endrrat realitet pa ja treguar ne se cfare endrash zemrat tona kane. Ne nuk prisnim shume nga kjo bote vetem donim qe mos na sulmonte ne ate gje te quajtur te shtrenjte. Dhimbja jone eshte bere si melodi kitareje e historin tone jane si telat e saj te cilat flene larg njera tjetres por te gjitha bashke kur flasin bejn melodi, melodin e historise tone. Jetoj ne padrejtesi e kete sdi tja mesoj dot zemres se ajo besim nuk ka me tek une, une perball saj jam fajtore se si nuk luftova ne cmenduri per te jetuar me ty. Por realiteti eshte krejt ndryshe nga cfare zemrat tona ndjejne e duan. Ndaj na duhet te jemi pjese e kesaj jete e cila eshte e rrethuar nga padrejtesi qe te marin frymen pak nga pak. E shume papritur ti cohesh nje mengjes del para pasqyres e shikon qe nuk ke shkelqim ne sy. Por vetem trishtim qe asnje pamje e bukur nuk mundet ta largoj. Une besoj ne mrekulli por nuk di se ku ta kerkoj e se i ta perdor. Besoj ne cdo gje qe zemra me jep siguri per cfare ndjej. Besoj ne "ne" megjithse ne po jetojme ndarjen. Por diku thell meje degjohet nje ze i mbytur e me ngjan si zeri shpreses. E me thote se jeta te surprizon aty ku ti ndjen humbjen.
Jo nuk mund te jet ky fundi jon... jo nuk mund ta pranoj qe kjo histori te kthehet ne nje histori e te shkuares se ajo ende merr  fryme  ende jeton megjithse ne varferi.