Dashuri stine

Mu deshen shume vite te kuptoja se dhe zemrat tona jetojne  e perjetojne  kater stinet. Kete gje ma mesove ti pa deshiren time. Kur vjen dimri e shikoj boten sikur lufton me stuhi per te mbijetuar deri ne te bukuren pranvere. Me pas pranvera me shullojshmerin e ngjyrave te jep lulezim brenda vetes per te menduar se nje stine  tjeter akoma me e bukur na pret. Por pa pritmas ajo kohe e bukur largohet e cdo gjethe plaket. Me pas koha lot leshon per to duke sjell perseri dimrin.

Nuk mendon se po njesoj ke vepruat dhe ti me mua. Vjen drejt meje me krah hapur si nje pranvere  e perqafohesh me mua per nje kohe te shkurter me pas i jep zemrave tona nje ndjesi pasugurie. Mbasi une perpiqem ta luftoj kete gje e stinen e veres ta mbaj ende mes nesh. Aty gjethet e zemres tende jane duke u rrezuar ne toke e ti vete  i shkel pa meshire. Me pas zemra ime preket nga frika se ti po largohesh dhe lotet e mi permbysin cdo kujtim tonin. Por gjithmon ekziston nje forc e cila te ben te ngresh koken e lote  mos derdhesh me. Keshtu ndjen pran vetes se pranvera te eshte afruar e krejt papritur kur une mendoj se cdo gje u rregullua aty pikerisht aty me shfaqesh ti me krah kapur e duke then se kete here eshte krejt ndryshe. Por kete stine e kam perjetuar disa here keshtu qe kete here  preferova te mendoj se brenda meje ka vetem nje stine e cila nuk eshte stina dashuris tende. Ti u befasove se mendove se une do isha ende me cader ne dore nga stina e dimrit e te prisja ty diku ulur ne nje stol qe te me mbyllje cadren duke me sjell pranveren. Mu desh nje kohe e gjate  qe te kuptoja se zemra ime nuk ka pse jeton e perjeton po kater stinet  por ajo mund te zgjedh mes tyre me bukuren e te jetoje me te deri ne diten e fundit.