Kjo situate si e perjeteshme , krejt normale
Sapo filloj stuhia e veshtiresive e me duhet te hap pikerisht cadren e kujtimeve me ty qe te me mbrojne nga cdo gje e pakendeshme qe mund te ndodh. Merzitja qe po me afrohej prane zemres ishte si nje ushtri e pamposhteshme. Me duhet ta fitoj dhe kete beteje duke veshur shpresen si mburoje per mos humbur shume momete buzeqeshje e per mos e kthyer ndjenjen ne hi. Ndoshta me mjafton nje dite gezimi per te vazhduar edhe per disa kohe perpara pa u takuar me trishtimin. Ashtu sic rritemi ne po ashtu rritet dhe ndjenja jone qe ka lindur ne te shkuaren e qe ende qendron me bindje ne zemer. Erdhi pikerisht mosha per te mbuluar ndjenjen me pelerinen e sekretit qe mos duket nga zemrat e tjera se ato mund te stepen dhe sdo kene deshir per te krijuar miqesi me zemren time. E di , e ndjej qe kjo ndjenj ka marre rrugen e nje kujtimi te bukur. Se keshtu do zemra ta quaj duke perdorur pak naivitetin e saj. Do vi nje dite ku dhe fjalet do kene mbaruar dhe do me...