Po ta kisha ditur…

Jam shumë larg jetës sime të mëparshme.

Ndjej mall për çdo detaj të vogël e të madh.

Nëse do ta dija se çfarë rruge më priste,ndoshta nuk do të kisha guxuar të ecja në atë drejtim.

Jam përpjekur shumë të mbijetoj nga sulmet e jetës.

Faleminderit, Zot.

Nëse do ta dija që një ditë do të përballesha me humbjen më të madhe, humbjen e vetvetes 

Do kisha preferuar të qëndroja në errësirën e së shkuarës,aty ku jam rritur dhe kam jetuar deri pak vite më parë.

Do doja të të thosha se jam e thyer,dhe nuk di si t’i mbledh copat e shpirtit.

Shumë prej tyre janë humbur disa të tjera, pa dashje, i kam shkelur vetë.

Kam qenë e hutuar nga stuhitë e jetës.

Ndaj sot, të lutem: mos më gjyko nëse jam e ftohtë dhe e brishtë njëkohësisht.

Gjëja e fundit që do të bëja,do të ishte të të tregoja ty, nëna ime, si ndjehem vërtet.

Nëse të shoh ty të trishtuar, ai është shkatërrimi më i madh për mua.

Ndaj nuk flas.

Gjithmonë mundohem ta mbuloj vuajtjen me një çarçaf të bardhë, përballë teje.

Jam përpjekur të mbijetoj,edhe kur nuk e dija arsyen pse jetoja.

Ka momente që ndihem e dehur nga njerëzit që më mbysin me ligësi.

Kam frikë, o nënë.

Frikë nga zhgënjimi.

Ndaj zgjedh të rri larg shumë njerëzv sepse edhe ata që të duan, të lëndojnë.

Madje… më shumë.

Por unë nuk di më si ta hedh pas krahëve këtë peshë.

Dua të bëhem më mirë.

Dua të vrapoj në shiun e jetës  pa u lagur.

Dua të kthehem në shtëpi…

Dhe ajo është përqafimi yt.

Vuajtjet paskan peshë të rëndë.

Ndonjëherë më marrin frymën.

Me lot në sy, nga Zoti kërkoj shpëtim.

Sot e kuptoj…

që jam me fat që jetoj.

Dhe buzëqeshja është mbrojtja ime më e mirë.

Ah… po ta kisha ditur, nëna ime… 💔