Përsëri ti

 Tingujt e kitarës më sjellin pranë teje, megjithëse nuk të shoh e as nuk të prek. Përsëri dëshiroj të luaj në kitarën tënde. Mendova se këta tinguj nuk do kishin kaq shumë fuqi sa të më sillnin aromën tënde nëpër dhomë.

Shpesh marr makinën, dhe e pavetëdijshmja më çon në vendet ku u pamë për herë të fundit. Çdo moment më shfaqet si një film që nuk do lodhesha kurrë duke e riparë.

E rindërtova jetën time përsëri, sepse duhej të pranoja që ti nuk do ishe më pjesë e saj, pavarësisht dëshirës sime të çmendur.

Ndjenja ime e tërbuar për ty është e vështirë për t’u përmbajtur, por më duhet ta bëj. Një bisedë të gjatë bëra me veten, me shpresën se do ta bindja për të pamundurën dashuri.

Mëngjesi është i përballueshëm, me disa stuhi të vogla të krijuara nga lotët e mi—por të mundshme për t’u fshehur nga audienca.

Mbrëmja, një vullkan shkatërrues, shkrin çdo themel që mundohem të ndërtoj për një të ardhme pa ty. Errësira, bashkë me vetminë, kur kapen dorë për dore, shpirtin ma helmojnë.

E pafuqishme jam përballë tyre.

Ah, sa shumë lutem, e lutem, e lutem që gjërat të kishin qenë ndryshe për ne të dy, megjithëse kanë kaluar shumë vite.

Ajo dhimbje që të ka vrarë dikur, të vret po njësoj edhe sot.

Veç për një çast do të doja të të kisha përsëri përballë, se kam nevojë të të them sa e vështirë është—megithëse ti ishe mëkatari i dashurisë.

E di… asnjëherë nuk do të mësoj nga kjo, e përsëri do bëj të njëjtin gabim, duke të mbajtur ende brenda vetes sime.