Alissa

Jam shumë larg jetës sime të mëparshme. Ndjej mall për çdo detaj të vogël e të madh. Nëse do ta dija se çfarë rruge më priste, ndoshta nuk do të kisha guxuar të ecja në atë drejtim. Jam përpjekur shumë të mbijetoj nga sulmet e jetës. Faleminderit, Zot. Nëse do ta dija që një ditë do të përballesha me humbjen më të madhe,  humbjen e vetvetes  Do kisha preferuar të qëndroja në errësirën e së shkuarës, aty ku jam rritur dhe kam jetuar deri pak vite më parë. Do doja të të thosha se jam e thyer, dhe nuk di si t’i mbledh copat e shpirtit. Shumë prej tyre janë humbur  disa të tjera, pa dashje, i kam shkelur vetë. Kam qenë e hutuar nga stuhitë e jetës. Ndaj sot, të lutem: mos më gjyko  nëse jam e ftohtë dhe e brishtë njëkohësisht. Gjëja e fundit që do të bëja, do të ishte të të tregoja ty, nëna ime, si ndjehem vërtet. Nëse të shoh ty të trishtuar,  ai është shkatërrimi më i madh për mua. Ndaj nuk flas. Gjithmonë mundohem ta mbuloj vuajtjen  me një çar...

  Ka ditë kur mendimet nuk janë vetëm fjalë që vijnë e ikin… janë ndjesi që ulen përkrah nesh, si kujtime që kërkojnë të dëgjohen. Në një nga ato çaste, u ula në stolin tim të mendimeve dhe ndjeva si gjithçka brenda meje fliste pa zë… ⸻ E ulur në stolin e mendimeve, po bie një shi tepër i lehtë, e ndjej aromën e kujtimeve — ato po zgjohen. “Mirë se vjen, zemër,” – u thotë dikush brenda meje. Duart, nga sikleti, po shtrëngojnë njëra-tjetrën. Nuk dua të çohem, por as nuk dua të dëgjoj zërat në kokë. Shumë njerëz po më kalojnë pranë, por askush nuk ka pelerinën e mbështetjes. Askush nuk ka shpirtin e mbrojtës, as shikimin e sinqertë. S’di ku të shkoj. Jam tepër e turbulluar nga maskat që zvarriten drejt një zemre të brishtë, e ato përpiqen ta çjerrin me mashtrime, derisa e plagosin aty ku s’ka shërim. Nuk e di ende kur është koha e duhur për t’u çuar nga stoli. Por pamja përballë meje nuk më pëlqen, dhe frika më ka mbërthyer. Lotët, që janë të mbushur me sinqeritet, kanë frikë të dali...

  Tingujt e kitarës më sjellin pranë teje, megjithëse nuk të shoh e as nuk të prek. Përsëri dëshiroj të luaj në kitarën tënde. Mendova se këta tinguj nuk do kishin kaq shumë fuqi sa të më sillnin aromën tënde nëpër dhomë. Shpesh marr makinën, dhe e pavetëdijshmja më çon në vendet ku u pamë për herë të fundit. Çdo moment më shfaqet si një film që nuk do lodhesha kurrë duke e riparë. E rindërtova jetën time përsëri, sepse duhej të pranoja që ti nuk do ishe më pjesë e saj, pavarësisht dëshirës sime të çmendur. Ndjenja ime e tërbuar për ty është e vështirë për t’u përmbajtur, por më duhet ta bëj. Një bisedë të gjatë bëra me veten, me shpresën se do ta bindja për të pamundurën dashuri. Mëngjesi është i përballueshëm, me disa stuhi të vogla të krijuara nga lotët e mi—por të mundshme për t’u fshehur nga audienca. Mbrëmja, një vullkan shkatërrues, shkrin çdo themel që mundohem të ndërtoj për një të ardhme pa ty. Errësira, bashkë me vetminë, kur kapen dorë për dore, shpirtin ma helmojnë. E ...

 U rrëzova dhe shpirtin vrava fort. Por në fakt askujt nuk ja tregova. Flisja për forcën dhe qëndrimin në këmbë por mbi shpatulla shumë re stuhie mbaja. Më rëndonin, frymë nuk më linin të merrja, por fryme gjeja sa për të mbijetuar. Sytë e mi ishin të trembur ndaj nuk doja që njerëzit e mi të zemrës ti shihja në sy. Larg shumë larg isha nga të dashurit e mi, nuk dija si ta tregoja gjendjen time mes miqve. Nuk dua të jap shfaqje dobësie e as vetmie tek ata që më rrethojnë . Jeta shpesh herë të jep sprova që duhet ti përmallësh vetëm. Por vjen një ditë e një moment që shpirti është duke plasur nga pesha e madhe e trishtimit , shpirti thërret e çirret dhe gjithë qënja jote tronditet. Ndaj sot pikërisht sot në ditën tënde dua te flas, dua fytyrën e mërzisë ta çjerr me thonjtë e shpresës. Kam frikë, po po kam shumë frikë. Por çdo njeri mbart ne vete frikërat e tij. Pse mos të flasim për frikën e panjohur, për atë frikë që nuk e dimë nga vjen dhe se si akumulohet brenda nesh si një shkëm...

Dua vertet te te harroj Nga mendja e zemres te largoj Shpirti i dashurisë mos te kerkoj Aromen e mengjesit,e darkes sdua ta ndjej Kjo nuk eshte e verteta qe po tregoj Por shume vite te brishta po kaloj Kujtimet  e bukura, te trishta cdo nate mendoj ti djeg , hi ti bej qe me nje frym ti largoj Puthjet e mengjesit te panumerta mungojne Dite te mbushura me heshtje s'dua ti kujtoj Larg teje shume larg teje une jetoj Ti tek une s'do vije dhe sikur ta kerkoj Kjo nuk eshte e verteta qe po tregoj Por shume vite te brishta po kaloj Kujtimet  e bukura, te trishta cdo nate mendoj ti djeg , hi ti bej qe me nje frym ti largoj


Rritemi , cdo dite e me shume mundohemi te justifikojme te shkuaren tone. Por cdo fjale eshte e kote se  e shkuara nuk kthehet me perballe nesh. S'me ka pyetur njeri se cfare vertet do doja te ndryshoja ne jeten time apo nese verte brenda vetes kam mungesa ne shpirt. Dicka me mundon por nuk me ka ndalur kurr ta enderroj ndryshe. Se kjo me jep force qe perball njerezve te afert te dukem e plotesuar nderkohe qe  ti  je mungesa me e madhe qe kam. 
Disa gjera nuk shpjegohen megjithse shume zemren ma kane lenduar. Ndoshta nje dite vetes do ja tregoje se cfare enderroja kur isha nje femije i vogel e deri sot ajo enderr nuk ka ndryshuar. Jo cdo gje mund ta kemi ne jete, ndaj une e pranoj kete gje. Shpirti therret por askush se degjon, zemra e kerkon por askush se kupton.
 E ardhmja eshte nje surprize per te gjithe ne, kjo me ben te shpresoj ne realizimin e endrrave te mia te cilat me kane shoqeruar cdo dite te jetes. Nuk me ngjall zili kjo gje kur e shikoj diku tjeter te r...